بهانه بزرگداشت خواجه حافظ شیرازی یکی از نامدارترین و گرانقدرترین شاعران سرزمینمان ایران است که با نام کامل شمس الدین محمد شناخته می‌شود. او در سال ۷۲۷ قمری در شیراز متولد شد و زندگی سرشار از معرفت را در پیش گرفت. حافظ در زمان حیات خود، به لقب شمس الدین و تخلص حافظ مشهور بوده و القاب و عناوینی همچون خواجه، لسان الغیب، ترجمان الاسرار، عمده العارفین و سلطان الشعرا را به او نسبت داده‌اند.
بهانه بزرگداشت خواجه حافظ شیرازی از آثار گرانبهای این شاعر بزرگ، دیوان اشعار اوست که شامل غزلیات، چند قصیده، چند مثنوی، قطعات و رباعیات است. این کتاب ارزشمند در خانه همه ما فارسی زبان‌ها دیده می‌شود و هر کدام از ما بنا به رسم‌های گذشته در روز عیدهای ملی و مذهبی مثل نوروز و شب چله با کتاب دیوان حافظ فال می‌گیرند. در این شرایط یک نفر در خانواده که بتواند حافظ را به خوبی بخواند برای دیگران به اصطلاح فال می‌گیرد. اول فاتحه ای برای حافظ می‌خوانند. نیت می‌کنند و بعد آرزو و نیت خود را در دل می‌گویند و بعد اتفاقی صفحه‌ای را باز می‌کنند.
برخی از مطالب مرتبط:
صدمین خبرنامه هفتگی توسعه شبکه آداک منتشر شد
عیب یابی مشکلات به روزرسانی ویندوز ۱۰
ویدیو/ چالش مانکن واحد فروش شرکت توسعه شبکه آداک (ایران اچ پی)
امروز یک ایبوک بخون! رونمایی از ایبوک بلاگ توسعه شبکه آداک (ایران اچ پی)
با کارتریج های طرح توسعه شبکه آداک در وقت و هزینه خود صرفه‌جویی کنید
گفتنیست که در قرن های ۱۸ و ۱۹ ، شعرهای وی را به زبان‌هایی غیر از فارسی، مانند اروپایی ترجمه کرده‌اند و نام حافظ به مجالس ادبی غرب هم نفوذ کرده است.
حافظ شیرازی سرانجام پس از گذشت حدود ۶۵ سال زندگی پربار، در سال ۹۷۱ هجری قمری دار فانی را وداع گفت. آرامگاه این شاعر بزرگ هم اکنون در شهر هنرپرور شیراز قرار دارد که هرساله بازدید کنندگان بسیاری را از سرتاسر جهان به خود جذب می‌کند.
تاثیر اشعار حافظ بر شاعران و بزرگان غرب
ا
اشعار حافظ توسط متفکران بزرگ دنیای غرب از جمله نیچه و آرتور کانن دویل (خالق شخصیت شرلوک هولمز) مورد ستایش قرار گرفته است. گارسیا لورکا و یوهانس برامس حافظ را ستوده و حتی گفته می شود ملکه ویکتوریا در مواقع خاص و ضروری از دیوان حافظ مشورت می‌گرفته است!
اما تاریخچه فال حافظ از کجا و چه زمانی آغاز شد؟
اما آنها دو دل شده و برای حل مشکل خود، تصمیم گرفتند که با تفأل از کلام خود حافظ راهنمایی بگیرند و پس از آنکه کلیه غزل‌های حافظ را نوشته و در سبدی ریختند، کودکی تفألی می‌زند و غزل شماره ۸۲ می‌آید، که به طرز عجیب و باور نکردنی پاسخ آنها را می‌دهد و این شد که تفال زدن به اشعار حافظ مرسوم شد. این بیت شعر به صورت زیر است:
کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت
من و شراب فرح‌بخش و یار حور سرشت
مکن به نامه سیاهی ملامت من مست
که آگه است که تقدیر بر سرش چه نوشت؟
قدم دریغ مدار از جنازه حافظ
که گرچه غرق گناهست، می‌رود به بهشتف